علي بن أبي‌طالب

علی بن ابی‌طالب (به عربی: عَلِيّ ٱبْن أَبِي طَالِب‎؛ ۱۳ رجب ۳۰ عام‌الفیل برابر با ۲۳ قبل از هجرت (۱۳ سپتامبر ۶۰۱ میلادی) – ۲۱ رمضان ۴۰ قمری) (۲۹ ژانویه ۶۶۱ میلادی) امام اول تمامی شاخه‌های مذهب شیعه، خلیفهٔ چهارم از خلفای راشدین اهل سنت و پسرعمو و داماد محمد است.[۴] او فرزند ابوطالب و فاطمه بنت اسد، همسر فاطمهٔ زهرا، و پدر حسن، حسین و زینب است.[۵] وی از سال ۳۵ تا ۴۰ هجری، کمتر از پنج سال، به‌عنوان خلیفه بر خلافت اسلامی[۶] جز شام که در سلطه معاویه بن ابوسفیان بود، حکومت کرد. او در میان طیف وسیعی از مسلمانان از جایگاه برجسته‌ای برخوردار است حرم مطهر ایشان در شهر نجف در عراق قرار دارد. ایشان نقش برجسته ای برای شیعیان دارند. ایشان بسیار خوش اخلاق و بسیار مهربان با همه مردم و بسیار عادل و بخشنده بودند.

منابع

• Nasr, Seyyed Hossein. Encyclopædia Britanica. 2012. Archived from the original on 14 May 2014. Retrieved 21 March 2012. 
• Poonawala, Ismail. “ʿAlī b. Abī Ṭāleb”. In Encyclopædia Iranica. 2011. Archived from the original on 14 May 2014. Retrieved 21 March 2012. 
• Gleave, Robert M.. “ʿAlī b. Abī Ṭālib”. In Encyclopaedia of Islam. 3rd ed. Leiden: Brill Online, 2014.